O smyczy, kilka słów…

Jednym z najczęściej powtarzających się problemów, w życiu codziennym z psem, jest chodzenie na smyczy. Chodzenie spokojne, bez duszenia się i wyrywania przewodnikowi rąk

Jakie są trzy główne grzechy, przez które nauka stoi w miejscu??

My mamy w głowie dziwną wizję przemieszczania się od punktu A do punktu B. Ta wizja, nie do końca jest kompatybilna z psimi potrzebami spokojnego eksplorowania. Zadziwiające jest, jak mało osób podąża za psem podczas spaceru. Biegniemy na koniec parku i z powrotem, tak jak do pracy i z pracy. Żeby jak najszybciej zrobić cała trasę… Wpajamy psu ten szaleńczy pęd naprzód, najlepiej bez zatrzymywania się… I sami tworzymy potwora, który holuje nas na smyczy. I na dodatek nie zaspokaja do końca potrzeb swobodnej eksploracji, co sprawia, że jest bardziej sfrustrowany… A to napięcie przerzuca znów na smycz…

Przestrzeń zdobyta podczas ciągnięcia jest nagrodą. Jeśli czasem się uda ugrać chociaż kawałek, bo akurat rozmawiasz przez telefon… To zasadniczo masz po ptakach, bo zmienny schemat nagradzania wzmacnia bardziej, niż gdybyśmy nagradzali non stop. Sukces jest wtedy jak wygrana w totka! Jeśli szanse są małe, aleee jednak! Są! To zawsze warto próbować. A skoro lekko nie działa… To warto próbować mocniej i mocniej, przecież oczywiste, że to zwiększa szanse na wygraną!

a raczej – oczekiwanie od dorastającego psa, że będzie w stanie kontrolować się cały spacer.

Lubię ułatwiać sobie i moim psom życie. Wiem, że świadome utrzymanie luźnej smyczy to dla młodego psa wyzwanie, kiedy środowisko dostarcza takiej ilości bodźców. Daje sobie i mojemu psu możliwość odpoczynku od pilnowania smyczy. Między innymi dlatego, wprowadzam rozróżnienie: na obroży luźna smycz, na szelkach wolno ciągnąć. Dzięki temu w sytuacjach, w których mój pies wchodzi na wyższe emocje… Mogę skupić się na pracy nad emocjami, nastawieniem, odległością od bodźców… Nie przejmując się przy tym, czy ciągnie czy nie. Właściwie ustawione priorytety to klucz do sukcesu